Toen we er in 1989 gingen wonen, sliepen Japie en ik nog op dezelfde kamer. In een stapelbed boven elkaar. Toen Suzan werd geboren, en wij ook ouder werden, verhuisde Japie naar de kamer ernaast. Suzan mocht dan bij hem slapen. Te zeggen, in haar eigen bedje in zijn kamer. En dan ook eens in mijn kamer. Maar dat was niet echt zo'n succes. Suzan bleef Japie uit zijn slaap houden door voortdurend nog "één laatste vraag" te stellen voor het slapengaan. En in mijn kamer bevond haar bed zich aan de schakelaar, waardoor het licht voortdurend aan en af schoot.
Er moest een oplossing komen. Daarom werd de zolderverdieping heringericht. Er zou een slaapkamer en bureau komen. Zo verhuisden pa en ma naar boven, en kreeg Suzan haar eigen kamer. En had pa dus ook zijn bureau en werkte hij thuis.
Dat betekende dat hij overdag rustig kon werken terwijl wij naar school waren. Maar na vier uur, op woensdag namiddag en tijdens vakanties was het natuurlijk andere koek. We mochten toen bijna niet naar boven en moesten altijd stil zijn. We probeerden muisstil de trap op te sluipen, maar die kraakte zo, dat pa ons toch hoorde.
Bovendien stond zijn auto voor de deur. Zo dachten vele vrienden dat hij thuis was en sprongen ze eens binnen. En zo lukte het voor pa niet echt om rustig en ongestoord verder te werken. Na een tijd besloot hij dan maar om terug te keren naar het bedrijvencentrum. Tot 2001, toen hij opnieuw ging thuis werken, maar niet in de Overheulestraat 220.
De ruimte werd nog gebruikt als slaapkamer en computerruimte. En ook als repetitieruimte. In 2011 namen we met The Bjètles onze intrek op de kamer. Anno 2015 is het een stockageruimte. Japie, Suzan en ik plaatsen er wel nog eens wat spullen die we niet echt meer gebruiken. Al heb ik onlangs het bureau weer in ere hersteld. Een grondige poets- en opkuisbeurt later staat alles weer paraat om te werken.
Misschien verkopen we binnenkort wel infraroodcamera's!
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten