De eerste keer was tijdens de verkiezingen. In de school in de Sint-Jansstraat waren er stembussen en de voorzitters van de bureaus konden in de leraarskamer broodjes eten. Meme stond in voor de catering. Tussen het werken door propte ze ook een broodje in haar mond en liep al babbelend naar buiten. En toen ging het mis. Het broodje belandde in haar keel en bleef er zitten. Ze hapte tevergeefs naar adem. In paniek liep ze op de speelplaats om hulp.
Gelukkig was onze Martin in de buurt. Hij was aan het tennissen en liep meteen op zijn moedertje af. Hij sloeg met zijn raket pal op haar rug en mémé werd verlost van het euvel. Ze kon dankzij haar zoon weer vrolijk naar lucht happen.
Een andere keer zat ze met de familie rond tafel en begon opnieuw te tetteren terwijl ze at. Dit keer bleef een stuk appel zitten in haar luchtpijp. Ze hapte naar adem maar het lukte niet. Op den duur sloeg ze zelfs blauw uit. Mijn ma en tante Christa liepen in paniek naar buiten terwijl onze Martin nonkel Luc ijzig koel naar hun (schoon)moedertje liepen. Er werd geprobeerd om de appel uit haar keelgat te plukken, maar toen dat niet lukte probeerde pa een andere techniek. Hij oefende druk uit onder haar middenrif en het stuk appel floepte eruit. Mémé kreeg opnieuw wat kleur en was voor de tweede keer gered door haar zoon.
Nadien is het nooit meer gebeurd, maar telkens als mémé maar een woord durfde te zeggen toen ze at, was er wel iemand die haar terecht wees.
"Moedre, eerst eten en dan spreken."
TG
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten