Elien zal haar eerste ontmoeting met pa wel herinneren. Want toen gingen we samen naar Oasis (zie blogbericht "Met mijn pa en mijn liefje naar Oasis"). En haar eerste bezoek bij ons thuis ook niet. Al was pa daar niet bij. Hij was op zakenreis en enkel Japie was thuis. Ik haalde Elien af aan het station in Kortrijk en met de bus keerden we terug naar Moorsele. We stapten te voet naar huis. Toen we bijna op onze bestemming waren, stak Japie de straat over.
"Dat is mijn broer.", wilde ik Elien geruststellen.
Ze zag een blonde, langharige met een metalshirt wandelen. Hij grijnsde naar ons en zei
"Aah Elientje, is dat gij die bij mij gaat slapen vanavond?"
Elien was natuurlijk knalrood van schaamte, net als mezelf. Ik had haar gewaarschuwd voor mijn excentrieke broer, maar dit was wel gedenkwaardig. Net als pa die voor de eerste keer Elien ontmoette thuis.
We studeerden beiden in Gent, dus zagen elkaar veel op kot. Tijdens de krokusvakantie, na de blok, kwam Elien bij ons logeren. Toen we 's morgens wakker werden, en naar beneden gingen, was Martinus daar om haar te begroeten. En hij wilde als nobele gastheer zijn schoondochter op haar gemak stellen.
"Dag Elien, en wonen we hier mooi?" zei pa in zijn mooiste Oost-Vlaamse accent. Elien bloosde, terwijl Japie en ik het niet meer uithielden van het lachen.
"Pa toch, haha, wonen we hier mooi?"
Hij werd ook knalrood. Zeker omdat we het zinnetje te pas en te onpas gebruikten de komende jaren. Zo ging Elien mee naar meme en vroegen we ook doodleuk
"En Elien, woont mémé hier mooi?"
"Gasten, 't is goed hé. Niet opletten Elien, 't zijn idioten."
Pa probeerde Elien op haar gemak te stellen, wat met twee zo'n kornuiten als Japie en ik niet zo evident was. Gelukkig leerde ze ons goed kennen en is ze al 10 jaar goed vertrouwd met de familie!
TG
We woonden mooi in de Overheulestraat 217 in Moorsele.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten