Japie kocht in 2007 zijn allereerste auto, een tweedehandse Opel Vectra. Een karretjes die in goede staat was, tot onze Martin er wat begon aan te prutsen.
De avond dat Japie zijn wagen van de garage ging halen, waren pa en ik bij meme Agnès. Bij onze terugkeer zagen we Japie zijn wagen staan voor ons huis, op de parkeerstroken in de Overheulestraat.
"Kijk eens daar Timmie, Japie zijn karretje. Netjes in de rij geparkeerd."
Hij stapte uit en ging eens dichter kijken.
"Oei, ons jongetje zou beter zijn spiegels inklappen, want anders gaan ze gauw eens afgereden worden."
Onze nobele pa liep langs de kant van de bestuurder en probeerde de spiegel in te klappen.
"Pfff, ze zijn nog stevig en niet echt flexibel."
Hij besloot om wat extra kracht op de spiegels uit te oefenen tot ... er een krak weerklonk. Hij liet de spiegel los en die bengelde nu zielig langs het portier. Pa begon te vloeken en paniekerig de spiegel weer vast op zijn plaats te krijgen. Tevergeefs. Ik had intussen krampen van het lachen.
Met hangende pootjes liep hij dan maar in huis. Japie zat in de zetel tv te kijken.
"Ha, Japie, heb je een nieuwe auto?", riep ik vrolijk. Pa slofte binnen.
"Ja, hij staat voor de deur."
"Heb je er geen spiegels bij gekocht?"
"Wablieft? Wat is er met mijn spiegels.", veerde Japie op.
"Euhm, Japie, ik heb je spiegels ingeklapt.", zei pa schoorvoetend.
"Hoezo ingeklapt? Ze kunnen niet inklappen!"
"Dat heb ik intussen ook gemerkt.", gaf pa toe.
"Godver, er is toch niks mee hé manneke?"
"Ik zal wel betalen om hem te laten herstellen."
"Dat zou nog mankeren!" Japie trok zijn schoenen aan en liep naar buiten. Pa volgde hem om het verhaal nog eens over te doen. Vervolgens haalde hij wat tape om de spiegel toch weer rijklaar te hebben, zodat Japie met zijn nieuwe wagen kon gaan werken.
Nadien werd de spiegel dan op pa's kosten hersteld. Sindsdien besloot hij wijselijk om voortaan van andermans wagens te blijven.
TG
Geen opmerkingen:
Een reactie posten